Υπάρχουν επαγγελματίες αισιόδοξοι και επαγγελματίες απαισιόδοξοι˙ ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές, ιδεαλιστές και κυνικοί. Πέρα από όλες αυτές τις κατηγορίες, υπάρχει η διεθνής πραγματικότητα την οποία όλοι προσπαθούμε να αποτυπώσουμε.

Τα βέλη εναντίον της #Ευρωπαϊκής_Ένωσης προέρχονταν όχι μόνο από τους συνήθεις επικριτές αλλά και εξ οικείων, από εκείνους, δηλαδή, που προσέλαβαν την διαχείριση της ουκρανικής κρίσης , ως μία ακόμα διάψευση και ματαίωση.

Η κρίση δεν έχει τελειώσει. Η ίδια η πολεμική σύρραξη μαίνεται. Δεν ξέρουμε όχι μόνο ποιος θα κερδίσει την ειρήνη, αλλά ούτε καν ποιος θα κερδίσει οριστικά τον πόλεμο. Πέρα από τέτοια δίπολα μπορούμε να διακρίνουμε την γένεση νέων τάσεων ,που σιγά-σιγά έρχονται στην επιφάνεια.

Η Ευρώπη, με δεδομένο τον προσανατολισμό της στην ευημερία και την ασφάλεια και όχι στην κυριαρχία, δεν σύρθηκε πίσω από τις ΗΠΑ, όπως κάποιοι κακόβουλοι της καταλόγισαν, απλά και μόνο επειδή λειτούργησε στο πλαίσιο του #ΝΑΤΟ, αλλά αντίθετα συσπειρώθηκε και άσκησε ενιαία εξωτερική πολιτική.

Είναι εύλογο, με τις σημερινές συνθήκες, να προβλέψουμε ότι, πέρα από τον αναπόφευκτο επανεξοπλισμό της Ευρώπης, η κοινή αμυντική πολιτική θα γίνει μια από τις σημαντικότερες προτεραιότητες, εξέλιξη από την οποία θα ωφεληθεί και η ίδια η Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει , ότι θα λυθούν αυτόματα τα χρόνια προβλήματα με γείτονες χώρες.

Ο Πρόεδρος Μακρόν όχι μόνο συνέχισε τη μεγάλη παράδοση της Γαλλικής υψηλής πολιτικής του 18ου και του 19ου αιώνα, αλλά και την προσάρμοσε με απόλυτη επιτυχία στον Ευρωπαϊκό χώρο και το σήμερα του 21ου αι. με ένα sui generis συνδυασμό υψηλής διακινδύνευσης και διατήρησης λεπτών ισορροπιών.

Παρά το γεγονός , ότι οι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες δεν λυσιτέλησαν στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, φάνηκε, στο πλαίσιο αναδυομένων δυνητικοτήτων, ότι η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα ,να παρεμβαίνει με αυτόνομο σχεδιασμό και να ακούγεται.