Ο μισογυνισμός, η ανισότητα, η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες δεν είναι φαινόμενα καινούργια… είναι υπαρκτά δεκαετίες τώρα και δυστυχώς εντείνονται συνεχώς , ενώ θα έπρεπε ήδη , να έχουν εξαλειφθεί…

Στην Ελλάδα το έτος 2018, 3.815 ενήλικες γυναίκες υπήρξαν θύματα ενδοοικογενειακής βίας και το έτος 2019, 4.171. Ακόμη, δεκατρείς γυναικοκτονίες καταγράφηκαν το 2018, οκτώ το 2019, δέκα το 2020, εννέα για το 2021 μέχρι στιγμής , ενώ όλες αφορούσαν αποκλειστικά περιπτώσεις δολοφονίας εκ προθέσεως στο πλαίσιο ενδοσυντροφικών ή ενδοοικογενειακών σχέσεων.

Η πραγματικότητα στυγνή… Σήμερα εν έτει 2021, υπάρχει τόπος για την έμφυλη βία, την ανισότητα, την γυναικοκτονία… Όπως επεσήμανε η Κάρμεν Ρουίθ Ρεπούγιο, κοινωνιολόγος που ειδικεύεται στην έμφυλη βία, είναι περισσότερες οι πιθανότητες δολοφονίας μιας γυναίκας σήμερα, ειδικά μετά την πανδημία και τους περιορισμούς…

Η ‘’γυναικοκτονία’’ δεν αφορά έναν νεωτεριστικό όρο, ο οποίος εκφράζει μια ομάδα γυναικών αγανακτισμένων και οργισμένων για την έμφυλη βία και τον μισογυνισμό, ούτε θα έπρεπε ,να νοείται ως τέτοιος. Αντιθέτως, σκιαγραφεί την ωμή πραγματικότητα και την αναγκαιότητα αναπροσαρμογής του δικαίου, ώστε αυτό, να συμπεριλαμβάνει και νέες μορφές εγκλημάτων.

Ένα από τα βασικά προβλήματα, που σχετίζεται με την διάσταση την οποία έχει λάβει το ζήτημα, εδράζεται στο ότι αναζητούμε την λύση στο πρόβλημα, χωρίς πρώτα να ‘’χτυπάμε’’ το κακό στην ρίζα του. Σύμφωνα με κοινωνιολόγους είναι εμφανές ,πως η γυναικοκτονία είναι το τελευταίο στάδιο, στο οποίο και εκδηλώνεται η ανισότητα, ο μισογυνισμός, η έμφυλη ή ενδοοικογενειακή – ενδοσυντροφική βία. Όλα τα παραπάνω παραβατικά φαινόμενα ενυπήρχαν στην κοινωνία και αναζωπυρώθηκαν ιδιαίτερα με την πανδημική κρίση. Δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά, όπως και δεν θα εξαφανιστούν ξαφνικά…

Δυστυχώς, οι αιτίες είναι πολλές και αρκετές φορές δυσδιάκριτες. Μπορεί να υφίστανται στο σχολείο, στην εργασία, στην ίδια την οικογένεια ή την προσωπική σχέση… Η Πολιτεία επιτέλους, για πρώτη φορά άρχισε, να ενεργοποιείται μετά από χρόνια απραξίας ,καλώντας τις κακοποιημένες γυναίκες , «Να μιλήσουν Τώρα», γιατί «Τώρα μπορούν». Να απευθυνθούν σε Κέντρα Υποστήριξης, σε Γραμμές Βοήθειας και σε ειδικούς ψυχολόγους … Πράγματι αυτό ίσως αποτελεί την θεραπεία… Όμως εδώ έχουμε την ανάγκη της λύσης και η λύση βρίσκεται στην πρόληψη…

Η ισότητα, η θέση της γυναίκας σήμερα, τα δικαιώματά της σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο αποτελούν θεμέλιους λίθους, τους οποίους οφείλει η πολιτεία, να επαναπροσδιορίσει και να θέσει ξανά στην Παιδεία και στην κοινωνική της πολιτική, προκειμένου να οικοδομηθεί ένα μέλλον χωρίς παρενόχληση, βία και ‘’κακές στιγμές’’ για τις γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια.

Ενδεχομένως σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στο παρελθόν, τα αντανακλαστικά μας να είναι πιο ευαίσθητα, ίσως επειδή οι ανοχές μας είναι μηδαμινές, όμως αρκεί μόνο αυτό; Να εντοπίσουμε το θύμα, την άτυχη κοπέλα, την δολοφονημένη σύζυγο; Όχι… Τα στερεότυπα πρέπει να διαλύσουμε, όσα από αυτά θρέφουν την ανισότητα και την υποτίμηση της γυναικείας φύσης και υπόστασης. Δεν φτάνει να πούμε «Όχι Άλλη Γυναικοκτονία», αλλά να αναρωτηθούμε το ‘’γιατί’’… Τότε θα είμαστε στον δρόμο της επίλυσης.